zondag 13 juli 2014

De draad weer oppakken

Met zoveel plezier het Nederlandse Team gevolgd in het WK toernooi. Normaliter ben ik geen voetbalfan, maar dit keer merkte ik iets bijzonders aan het team. De samenwerking, het geloof in zichzelf en elkaar, het elkaar gunnen wars van haantjes gedrag, de ommezwaai van Louis van Gaal: van meer afgesloten  naar empathisch en daaraan gekoppeld de niet verwachtte prestaties maakte dat ik alle wedstrijden op het puntje van mijn stoel heb gevolgd. Zelfs de analyses na de wedstrijd heb ik gevolgd.
Gisteren zei Louis van Gaal, alle dingen die ik doe vind ik leuk. En als ik iets doe wat ik leuk vind, word ik ook niet snel moe. Helemaal waar, het moe worden is voor mij altijd een aandachtspunt in de coachingsgesprekken. Wat maakt je moe.............. altijd waard om te onderzoeken. De analyse van deze ene vraag geeft soms bijzondere inzichten en veranderingen. Vitaal worden en blijven vergt onderzoek en zelfinzicht.
Dit hele toernooi van onze Hollandse jongens is voor mij het zoveelste bewijs dat waar je aandacht en focus ligt dat groeit. Louis van Gaal heeft de jongens gezien als mens, heeft hun de kans gegeven tijdens het privé leven ook toe te laten. ( privé en werk hebben altijd invloed op elkaar).
Ik was even in de ban van....................... en ga nu weer mijn eigen draad oppakken, de flow opzoeken door aandacht en focus. Dank je wel Team Nederland en Louis van Gaal voor een zo mooi voorbeeld hoe samenwerking kan en hoe persoonlijk leiderschap toegepast kan worden. Jullie zijn trots op elkaar en ik ben trots op jullie.

foto: www.https://www.koninklijkhuis.nl/

woensdag 30 april 2014

Onder water, het bewust geleerde wordt uiteindelijk onbewust toepassen.

Gisteren een dag gedoken in het Oostvoornse meer. Ik ben bezig met een cursus rescue duiken, dit om meer ervaring op te doen en in noodgevallen te weten wat ik kan doen. Of ik in een noodgeval ook echt rustig blijf , de juiste handelingen kan verrichten dat is natuurlijk altijd afwachten. Een mens kan in vervelende stress situaties anders reageren. Ik weet dat ik drie mogelijkheden heb, ik bevries, ik vecht of ik vlucht.
Gisterenochtend zijn al deze mogelijkheden  door mij heen gegaan. Wat doe ik hier, ik stop ermee. Ik blijf gewoon en ik kijk en doe niet echt mee. En als laatste heb ik uiteindelijk toch gekozen om te blijven en het gewoon te doen.
Het was koud in de vroege ochtend, en na een omkleedpartij in de kou stonden wij gereed om met het duikpak en apparatuur het water in te gaan. Het water zag er donker uit, het voelde ijs en ijs koud. Mijn laatste duik was in de blauwe oceaan en dat is gewoon niet te vergelijken met het donkere water met maximaal vijf meter zicht in Nederland. Langzaam liet ik de lucht uit mijn vest lopen en voelde het ijskoude water langs mijn gezicht. Ik moest goed opletten om mijn buddy en instructeur in de gaten te houden. De eerste oefeningen waren navigatiepatronen uitvoeren. Dit zijn patronen waarbij je met elkaar strategisch een bepaald gebied onderzoekt om een vermiste duiker op te sporen. Of het nu komt door het feit dat ik een vrouw ben en daardoor het onderdeel navigeren in mijn hersenen ontbreekt of het onaangename verblijf in het koude water maar ik maakte niet veel van deze oefening. De duiker had ik absoluut niet gevonden, want wij kwamen totaal aan de verkeerde kant van het steiger weer boven.
Terugdenkend aan deze ochtend weet ik dat er een soort kortsluiting in mijn hersenen ontstond.
Ik kon niet meer goed nadenken, datgene wat ik geleerd had was nog niet voldoende onbewust aanwezig zodat ik het geleerde ook in iets meer stressvolle situaties kan toepassen.
Ik heb me dus voorgenomen om het navigeren op het droge meer te oefenen, zodat ik uiteindelijk onderwater als het er echt toedoet dit ook kan toepassen. Mijn brein weet dan precies hoe het zit, en daar hoef ik dan niet meer over na te denken in een meer stressvolle situatie.
Dit bovenstaande is nu precies wat ik met cliënten probeer te bereiken. Stap voor stap wordt er onbewust onbekwaam naar bewust onbekwaam verandert naar bewust bekwaam wat na veel oefenen een onbewuste bekwame situatie teweeg brengt.
Dat betekent dat er in het dagelijks leven geoefend om je coping vaardigheid te versterken dusdanig dat je dit dan toepast zonder er over na te denken. Je heb een nieuwe vaardigheid eigen gemaakt.
Elke keer als ik met een cliënt dit rijtje doorloop, ontstaat er herkenning en ook opluchting.






maandag 14 april 2014

Volwassen worden blijft vallen en opstaan


Het valt niet mee om volwassen te worden en alle verantwoording voor jezelf te dragen.
Een van mijn zonen komt even langs. Ik ga niet in details, want dat vindt hij waarschijnlijk niet zo fijn en dan zou ik alleen maar zout in de wond strooien. Hij heeft ervaren dat hij door een domme zet iets verloren heeft waar hij veel om gaf. Hij heeft op dit moment een hekel aan zichzelf, mam ik ben echt niet goed bezig! Waarom doe ik nu altijd zo dom! Hoe breng ik hem op dit moment, nu hij zo verdrietig is, aan het verstand dat hij echt niet de enige mens op aarde is die weleens iets doms doet. Iets waardoor je de hele dag of misschien wel de hele week van slag af bent. Iets wat nooit meer te herstellen lijkt. Iets wat je in het huidige moment ervaart als desastreus voor de rest van je leven. Graag had hij zijn leven willen voortzetten zonder onhandige dingen te doen. Het ging zo lekker de laatste tijd. Ik denk bij mijzelf, "jongen je zou echt de enige op deze aarde zijn als dat je zou lukken!" Toch?
Ik pijnig mijn hersenen want als er nu tegenover mij een cliënt had gezeten die bij mij in coaching was, tja dan wist ik het wel. Maar hier zit nu mijn zoon, mijn vlees en bloed en mijn hart huilt met hem mee. Ik verman mijzelf, troost hem en laat hem uitpraten.
Ik stel hem allerlei vragen, {wederom niet in detail Ik vertel hem over mijn eigen fouten in het leven.
Over het feit dat ik dan ook het liefst de hele dag in bed zou willen blijven en me nooit meer op straat zou willen vertonen.
En dan komt de coach in mij naar boven, ik kan het gewoon niet laten. Vertel hem over coping vaardigheden.  Wat zou hij nu kunnen doen? Zich verstoppen, biertje pakken, slapen of actie ondernemen? Misschien nog niet direct vandaag, morgen kan ook! Gesprek aan gaan zonder direct resultaat te verwachten.
Je zelf kwetsbaar opstellen en daardoor juist sterk worden. En bovenal jezelf vergeven, jezelf toestaan fouten te mogen maken en daardoor te groeien. Groeien door te kijken wat anders kan, en dit dan niet uit te stellen maar ook echt actie ondernemen om iets te veranderen. Maak een plan en ga daar voor staan.
Weer als moeder zeg ik tegen hem dezelfde woorden, die mij altijd zo goed doen als mijn vriend ze tegen mij zegt. Het komt echt allemaal goed, geloof mij het komt echt allemaal goed. Deze woorden uitgesproken met een flinke scheut empathie recht vanuit het hart, die doen echt goed. Ze werken als een regelrechte healing, het geeft vertrouwen en het lijkt zo onnozel maar het is echt waar. Want linksom of rechtsom als je volwassen bent weet je dat het zeker weer eens een keer goed komt, maar als je nog niet zoveel 
levenservaring hebt.................. pfff . Ik ben zo blij dat ik al een stukje verder ben in het leven, en dat ik mijn ervaring kan gebruiken om in dit geval mijn zoon weer een beetje op weg te helpen, op de lange weg die het leven heet.

Succes
 Succes
is het vermogen
om van de ene naar de andere
mislukking te gaan
zonder
dat je je enthousiasme verliest
Winston Churchill